Bevallingsverhaal – Daar is hij dan!

Daar is hij dan! Inmiddels zijn we al een maand verder, die tijd gaat zo bizar snel. Maar ik wilde jullie toch eindelijk officieel laten weten dat onze zoon geboren is en hoe de bevalling is gegaan.

Bevallingsverhaal

Zoals jullie in de laatste zwangerschapsupdate konden lezen, heb ik in overleg met de verloskundige gekeken in hoeverre ze mij konden helpen om mij hopelijk voor 41 weken te laten bevallen. Uiteindelijk heeft dit geresulteerd in vijf strippogingen vanaf 39 weken zwangerschap.

Met 40+3, op een zaterdag, ging ik naar de verloskundige voor de vijfde strippoging. De woensdag erna zou ik 41 weken zwanger zijn en dan kon in ingeleid worden. Ik heb haar bijna gesmeekt of ze alsjeblieft die afspraak alvast wilde maken, zodat ik er zeker van was dat ik die woensdag geholpen kon worden.

Dit bleek uiteindelijk niet nodig. De volgende nacht, net voor 5 uur, werd ik wakker met weeën. Ik had het gevoel alsof ik darmkrampen had en ging naar de wc. Tot ik na twee weeën door had dat het toch echt wegtrok en weer op kwam zetten. De weeëntimer werd erbij gepakt en weer twee weeën later maakte ik mijn man wakker.

De weeën trokken gelijk ook door naar mijn rug, dus ik ging al snel onder de douche zitten om daar verder te timen. Na drie kwartier hebben we de verloskundige gebeld, want er zat direct al flinke regelmaat in en de weeën kwamen om de tweeënhalve minuut ongeveer. Zij was bij een andere bevalling en zou over een uur á anderhalf uur komen kijken. Dit leek me prima, ik had geen idee hoe snel het zou gaan.

Tim belde mijn ouders op om te vragen of mijn moeder bij mij wilde blijven, zodat hij de honden uit kon laten. Dan is het toch ideaal als je ouders schuin tegenover je wonen!

Na een uur hebben we de verloskundige weer gebeld, want de weeën werden toch wel iets heftiger en de tijd ertussen werd langzaamaan minder. Zonder te komen kijken heeft ze ons direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. Zij zou ons daar wel treffen.

Eenmaal in het ziekenhuis

Rond 8 uur waren we in het ziekenhuis en even later was de verloskundige er ook om te kijken hoe het stond met mijn ontsluiting. Ruim 3 cm had ik op dat moment.

Om half 10 werd er weer gekeken en zat ik op bijna 5 cm. Volgens de verloskundige zou het nog wel een uurtje of vijf gaan duren. Hierop gooide ik al mijn vooraf bedachte principes over boord en smeekte bijna om pijnstilling. Dit hield ik zo geen vijf uur vol. De weeën kwamen om de één á anderhalve minuut en duurden zeker twee minuten. Even op adem komen was er niet meer bij.

Ik kreeg het advies om voor een ruggenprik te gaan, maar hiervoor moest ik wel een halfuur aan de CTG om er zeker van te zijn dat met de baby alles goed ging. Prima, kom maar op! Als die pijn maar minder werd.

Het was ondertussen al kwart over 10 toen ik te horen kreeg dat een ruggenprik niet ging lukken, omdat er logistiek een probleem was. Het was te druk op de afdeling. Ik zou een prik krijgen, om de pijn in ieder geval minder te laten worden.

Ook dit duurde te lang en net voor 11 uur riep ik kermend uit tegen mijn man dat ik het echt niet langer volhield zo, ik moest nú persen! Zo had ik al een halfuur op bed gelegen met een helse druk op mijn onderste, geen idee hebbende dat dít dus die welbekende persdrang was.

Mijn ontsluiting werd gecontroleerd en ja hoor, volledige ontsluiting in nog geen anderhalf uur tijd. Ik mocht gaan persen!

Handje helpen

Rond 12 uur werd geconstateerd dat het mij niet zelf ging lukken. Ik had heel lange persweeën, kon met een enorme kracht persen, maar het hoofdje bleef op hetzelfde punt hangen. Doordat de weeën zich heel snel opvolgden, had er al zoveel druk op het hoofdje gestaan dat er steeds meer vocht in ontstond. Hierdoor zou het alleen maar moeilijker zou worden om hem er zelf uit te krijgen. De gynaecoloog werd erbij gehaald en al gauw kreeg ik de keuze voor een vacuümpomp, anders werd het een keizersnede. Zij had er alle vertrouwen in dat het ons samen ging lukken om de kleine vent eruit te krijgen, dus daar gingen we voor.

Ondertussen deed ik alles nog steeds zonder pijnstilling, wat me helse pijn heeft opgeleverd. Maar na heel hard zwoegen en zweten kwam onze kleine man om 12:48 uur ter wereld: Finn Mason.

En dan ben je mama

Toen kwam een onbeschrijfelijk gevoel naar boven. Ik was mama. We hadden een baby. Nu was het écht. Negen maand lang leef je daar naar uit en dan is het opeens zover. Je hebt een baby op de wereld gezet en bent in één klap ouders. En ik weet nu, dat is een geweldig iets om te zijn.