De eerste keer… Ik wil je graag meenemen naar 2016, toen ik mijn vriend leerde kennen. Die ene dag die mijn leven op mijn kop zette.
Mijn eerste keer
Die eerste kennismaking en de eerste ontmoeting. Het is enorm spannend en tegelijk kan het zo allesbepalend zijn. Voor ons was vooral dit laatste het geval.
Ik leerde Tim kennen via Tinder. Zo’n datingapp waarvan je bij voorbaat eigenlijk denkt “Wat moet ik ermee?” Toch was dit voor ons een succes! Hij was die dag toevallig bij familie hier in de buurt, anders had ik hem waarschijnlijk nooit leren kennen. Hij woonde op dat moment namelijk nog in Leiden.
Op de foto’s viel me vooral zijn spontane lach op. De tekst die erbij stond haalde me vervolgens over om de juiste kant op te swipen. En zo was stap één al gezet!
Niet heel lang daarna kwam er leuk nieuws: we hadden een match! Tijd voor dat aftastende eerste gesprek.
Kletsen, kletsen, kletsen
Dat aftastende gesprek was van korte duur en al gauw kletsten we over van alles en nog wat. Het was eind februari en ik had voorjaarsvakantie. Ik was héél wat van plan in deze vakantie, maar zoals wel vaker kwam hier weinig van terecht. Vakanties monden bij mij vaak uit in relaxen en niet in werken.
Het idee ontstond om de zaterdag na mijn verjaardag te daten. Dat was een week ná de voorjaarsvakantie. Uiteindelijk werd het de donderdag ín de voorjaarsvakantie dat Tim op zijn vrije dag mijn kant op kwam.
Nooit meer weg
Het vertrouwde gevoel versterkte. Doordat ik een foto van de tatoeage op zijn arm had gezien, was ik te weten gekomen dat hij in 2010 geopereerd was aan darmkanker. Ik kende niemand die hiermee geconfronteerd was, dus ik kende het idee van een stoma helemaal niet. Tot de zijne op onze eerste date lucht begon te produceren. Dat resulteerde in een hoop lol en toen was het ijs zeker gebroken!
’s Avonds bakte ik pannenkoeken – die ik sindsdien met enige regelmaat moet bakken van hem – en twee dagen later zat ik in de trein naar Leiden. Wederom vroeger dan gepland.
Sinds die dag zijn we eigenlijk onafscheidelijk geworden. Ik zocht op Google alles op over zijn stoma en zijn erfelijke aandoening. Iets wat hij echt enorm waardeerde in mij en wat ik zelf heel normaal vond om te doen. Dat geeft gelijk aan hoe ik het vond dat hij een stoma heeft. Voor mijn gevoel was het een package deal. Ik wilde hem in mijn leven, dus ook dit accepteerde ik.
Stapje voor stapje heb ik vervolgens kennisgemaakt met zijn stoma. Inmiddels ben ik niet zover dat ik zijn stomazakjes ook daadwerkelijk vervang, maar in geval van nood houd ik rustig een hondenpoepzakje voor hem open, zodat hij zijn zakje kan legen. Tja, net zoals wij soms hoge nood hebben, heeft ook hij soms nog steeds hoge nood.
Uiteindelijk zijn het de kleine dingen die het hem doen in een relatie. Blijf ze ook vooral doen…
