Voor de tijd denk je er wel eens over na. Hoe zou de overgang van één naar twee kinderen zijn? Je hoort zo vaak dat stellen zeggen dat je een tweede er zo bij doet. Je bent het immers al gewend. En waar er één is, kunnen er ook twee zijn. Toch was mijn ervaring hierin wel anders de eerste weken…
Voorbereiden op de tweede
Tijdens de zwangerschap bereid je je natuurlijk langzaamaan voor op het feit dat er een tweede komt. Je bent zekerder van je zaak, want het hele baby gebeuren heb je al achter de rug. Finn was ruim anderhalf toen ik zwanger raakte van Vayèn. Dat ging sneller dan gedacht, maar we waren er zeker niet minder blij om.
Ook Finn werd voorbereid op het feit dat hij een zusje kreeg en wat was hij daar blij mee. Dagenlang knuffelde hij mijn buik, aaide hij er overheen en gaf hij kusjes. Dat was zijn zusje die daar in die dikke buik zat en heel de wereld mocht het weten!
Omdat Vayèn nog veel te lekker zat in mijn buik, werd ik met 40 weken en 6 dagen ingeleid. Doordat dit duidelijk gepland stond, hadden we ook de tijd om Finn naar opa en oma te brengen. Achteraf heel fijn, want ik had niet in een weeënstorm hem nog om me heen willen hebben. Het zou hem geen goed gedaan hebben.
Zaterdag 19 december werd Vayèn geboren en ik moest helaas nog even een nachtje in het ziekenhuis blijven met haar. Tim haalde Finn op bij mijn ouders, want die begon ons behoorlijk te missen. Dat mama vervolgens nog in het ziekenhuis lag, vond hij maar gek.
Thuis in de kraamweek
Zondagmiddag mochten we dan eindelijk naar huis. We haalden Finn weer op bij mijn ouders en wat was hij blij! Mama zat in de auto!
Eenmaal thuis begon zijn blijdschap langzaam bij te trekken. Mama kon niet zoveel, was lang niet zo snel als eerder en lag heel veel in bed de eerste dagen. Om hem zoveel mogelijk in z’n ritme te houden, ging hij wel gewoon naar de kinderopvang. Op die manier zou er niet zoveel veranderen en hadden wij ook even wat rust.
Gedurende de kraamweek merkten we dat Finn wel even moest wennen aan het feit dat hij niet meer alleen was. Hij begon negatieve aandacht te trekken, terwijl hij tegelijk vreselijk lief was voor Vayèn.
Wennen aan gezinssituatie
Niet alleen Finn moest enorm wennen aan de nieuwe gezinssituatie. Ik heb het er zelf ook best lastig mee gehad de eerste paar weken. Vayèn was best onrustig tijdens en na de voedingen en ik heb er hard voor moeten werken om de borstvoeding goed te laten lopen. Dat kostte me vreselijk veel energie en daar kon ik de negatieve aandachttrekkerij eigenlijk helemaal niet bij hebben.
Maarja, waar er één is, zijn er ook twee. Je peuter geen aandacht geven, is geen optie. Ook hij loopt er rond op de dagen dat ik normaal gesproken niet werk en er zal ook voor hem gezorgd moeten worden. De eerste paar weken brak me dit enorm op. Ik rende van hot naar her en kreeg zelf geen moment rust.
Inmiddels zit mijn verlof er op en moet ik weer aan het werk. Voor mijn gevoel had mijn verlof dit keer wel langer mogen duren, vooral omdat het me echt de helft van mijn bevallingsverlof wel heeft gekost om te wennen aan het zorgen voor twee kinderen.
De kinderen gaan nu beiden drie dagen naar het kinderdagverblijf en ik heb m’n draai wel gevonden. Dat tweede kind deed ik er echt niet zomaar even bij, maar ik heb inmiddels wel geleerd om er weer relaxter mee om te kunnen gaan. Baby blij, peuter blij en wij blij.
